Müpte

Özledim okuyucu.
Yorumunu da bakmalarını da görmelerini de özledim.
Ya sen ?

****
+Acıyor mu ?
-Oldukça fazla.
+Film açayım mı?
-Yok istemiyorum.
+Ağrı kesici bulayım mı ?
-Yeni içtim.
+Canın çok yanmasın, geçsin hatta bana geçsin ya !?!

Haline şükreden tayfaya kaydım bu zamanlarda, yalnızlık, acı, ağrı demeden yanımdaki sesin haline üzülmesi kadar yumuşak bir şey var mı ?
Annenden babandan bahsetmiyorum elbette onların yeri apayrı.
Küçük kardeşi genellikle bela olarak adlandıran ben; şefkat olarak gördüm.
Hayıflayabilirsin elbette beni, inan pek umursamam yalan yok.
Belki ara ara onun canı yandığında, kalbi ağrıdığında bunları yapanlara karşı serzenişte bulunup bir tık ileri gittiğim de doğrudur.
Bu kadar önemli gelmez belki sana okuyucu, canım yanar orada yatarken başımda pervane olması. Geçtiğimiz zamanlarda yaşadığım en büyük mutluluk.
Kendisini bela olarak görmemin sebebiyse çok tartışma yaşamamız aramızda Sekiz sene var resmen, yaptıkları hoşuma gitmiyor(du).
Küçükken her zaman peşime takılırdı, kardeşin varsa bilirsin muhakkak.
Bir yere gitmek onunla mümkün; ağlıyor ve deli ediyordu.
Ha ayağı halıya takılsa çaktırmadan düzeltir bir daha oradan geçerken tökezlemesin isterdim. 
İlk geldiğinde bile sevgimi gösteremediğimden, kıskandığım sanılmıştı.
Japon bebekler gibi, kısık gözler aman yarabbi pek bir çirkin ama ağladığında annemden önce koşar pış pış yapardım.
En sevdiğim oyuncağımı balkondan attığında kızamadım bile o kadar tatlı "aba" diyordu ki duysan sende seversin.
Büyüdüğünde, ki bunu fark etmek o kadar zor değil canını bir kız yaktı. Çaresiz kaldım okuyucu insan bir gönül yarasına mı çare olamaz diye kalakaldım. Uyurken yanına sıvıştım mesela, ağladığında omzumda olsun istedim. İçecekse benle içsin, gidecekse benden habersiz yapmasın istedim. Bir süre de böyle oldu, büyümesine rağmen gözünden yaş geldiğinde abla diye ağladı sarıldı. Uzun zaman geçti bunların üzerinden, sonra koptuk arada kahkahalarımız doldurdu ya evi orası da var ama eskisi gibi gelmedi sarılmadı. Büyüyor diye çektim kendimi, yardım isterse arkasında olduğumu bilmesini sağladım. Derken canım yanarken canının yandığını fark ettim işte.
Duygulandım mı ? Kesinlikle. Gözümden yaş gelirken onun ağladığını gördüğümde güçlü olmaya karar verdim. Yeniden.

İyi ki var. İyi ki var olmuş. Belki böyle yüzüne söylemeyeceğim; kim bilir günün birinde görür anlar ne kadar sevdiğimi.